Het Zuiden

Op dinsdag 16 februari zijn we uit Margaret River verder getrokken. We zijn naar de grote bossen in het zuiden gegaan. Er zijn hier nationale parken die een oppervlakte hebben van een paar Nederlandse provincies en er woont hier bijna niemand. Pemberton, waar we naartoe zijn gegaan, heeft een duizendtal inwoners en is één van de weinige plaatsjes in de verre omtrek. Het is vooral bekend van de hout industrie. Dat niet iedereen het daarmee eens is bleek onderweg toen we ergens halverwege, in de 'middle of nowhere' een groep hippie-achtige gasten tegenkwamen. Ze hadden hun kamp gemaakt aan de kant van de weg en stonden te protesteren tegen de houtkap. 'Real Aussies care for Forest' was hun kreet. Ze zaten wel mooi in het bos, maar of hun actie enig effect heeft op een weg waar misschien 100 auto's per dag langskomen..ik denk het niet.

Onderweg werden we ook nog verrast door een emu-stelletje. Ze staken zo'n 50 meter voor ons de weg over. Het zijn zeer imposante beesten en het waren de eerste wilde emu's die we tegenkwamen. Al snel zagen we er meer. Onder andere op het tramritje dat we gedaan hebben in Pemberton. De tram nam ons over een oud spoorlijntje, dat aangelegd was voor het houttransport, mee de bossen in. We kwamen langs een paar riviertjes en het was een erg relaxed ritje na een paar uur hobbelen in de auto.

Laura zit midden in haar zindelijkheidsperiode. Dit is natuurlijk harstikke goed, maar dodelijk vermoeiend. Ze zegt nu wel dat ze naar het toilet moet en er komt ook altijd wat, maar na 6 keer in 1 uur tijd begint het enthousiasme bij papa en mama toch aardig weg te ebben. Tijdens het autorijden staat de 'training' dan ook even stil en komt de oude vertrouwde luier weer te voorschijn. In Pemberton zijn we nog een stel Nederlanders tegengekomen die met hun dochtertje aan het reizen waren. Bas en Laura hebben erg leuk met Sophie gespeeld, maar helaas..ze gingen de andere kant op en de pret was van korte duur. De dag erna werd hun plaats ingenomen door een stel gepensioneerde Zwitsers, die een charme-offensief van de kinderen te verduren kregen.

Rogier had bedacht dat het wel leuk zou zijn om 1 van de voormalige uitkijkposten te beklimmen die ze in de meest hoge bomen hebben aangebracht. Tot 1980 werden de bomen gebruikt om bosbranden te signaleren. Je kunt de bomen beklimmen via een paar metalen stangen die in de stam van de boom zijn geschroefd en die als een soort wenteltrap omhoog gaan. Er was echter 1 klein probleempje. Tussen de stangen was de grote leegte. En het vangnetje aan de zijkant zag er ook niet erg solide uit. Na een meter of 10 keek Rogier eens naar beneden en besloot dat het niet willen toegeven aan hoogtevrees zijn grenzen heeft. Snel weer naar beneden dus. Laat iemand anders die 60 meter maar omhoog klimmen.

Na Pemberton kwam Walpole. Een plaatsje met nog geen 500 inwoners aan de zuidkust. We stonden op een camping aan het strand. Je kon 100 meter de zee inlopen en nog waren alleen je benen maar nat. Dat was maar goed ook, want het water was ijskoud.

Rogier heeft in z'n eentje de 'Treetop Walk' gedaan, een wandeling over een pad dat door de toppen van de bomen is aangelegd. De Australische versie van het 'Boomkroonpad' in Exloo. Het was wel aardig, maar niet spectaculair. Susan heeft dan ook niet heel veel gemist.

Via Denmark (voor heerlijke broodjes) zijn we naar Albany gereden. De eerste fatsoenlijke stad sinds Bunbury. Hier wonen zo'n 30.000 mensen, waarvan een groot gedeelte van z'n pensioen geniet. Het is hier namelijk qua temperatuur een stuk aangenamer dan in de rest van de staat. Zomers niet te heet, en 's winters nog steeds niet te koud. We treffen het. De eerste camping staat vol, maar de tweede is eigenlijk veel leuker. Om de kinderen wat rust te geven besluiten we hier 5 dagen te blijven. Het is heerlijk weer en het strand is dichtbij. Een heerlijk strand met een aangelegd 'zwembad' in zee. Er liggen een paar houten vlonders waartussen de banen van het zwembad zijn gemaakt. Als Bas Rogier erin duwt wordt er vanaf de kant geschreeuwd. 'Wel oppassen, er zitten hier een stuk of 5 stingrays'. Stingrays, waren dat niet de beesten die Crocodile Hunter Steve aan z'n einde hadden gebracht? En ja hoor als we weer veilig op de vlonders staan zien we de grote zwarte vlekken al aankomen. Als vogels vliegen de roggen onder ons door, een prachtig gezicht.

Als we een dag later zitten te lunchen bij een cafe, staan er ineens twee Nederlanders voor ons. Een stel dat we in het vliegtuig hadden getroffen en die ook een paar maanden in West Australie doorbrengen. What are the odds in dit immense land. Nou best aardig dus.

Bas en Laura genieten van het strand en van de camping waar ze al snel een paar Australische vriendjes hebben gemaakt. Vooral de auto's van Bas weten hun weg naar de nieuwe vrienden al snel te vinden.

Op de laatste dag in Albany zijn we op aanraden van een stel Aussies naar Little Beach gereden. Stop met zoeken we hebben het paradijs gevonden. Niet ergens in Perzië, maar zo'n 20 km ten oosten van Albany. Wat een plek, een prachtig wit strand afgezet met mooie rotspartijen. Dat de slangen in dit paradijs geen kans kregen bleek wel uit de slangelijken die we op de weg hebben gezien. Platgereden!

Andere dierlijke ongemakken: Een mierenplaag op de camping en een spin zo groot als een hand die het leuk vond om onze camper wat beter te leren kennen. Niet dus.

We zitten nu in Esperance, maar daarover de volgende keer meer. Dit verhaal is al weer veel langer geworden dan de bedoeling was.

Hieronder nog een paar uitspraken van de kinderen

Bas: Ik vind het 'hagedisjes' (delicious), wanneer hij wat lekkers eet.

Bas: (als zijn hand door z'n mouw heengaat) 'Het lijkt net of hij geboord wordt (geboren).

Bas: Ik weet wat een Koala in het engels is...ook een koala!

Laura (tegen Rogier): 'Ik moet poepen en JIJ moet mijn billetjes schoonmaken'

Laura (op de wc): Weg papa, jij moet weg, ik wil het zelluf doen!'

Laura (komt ineens heel schattig naar Rogier) : 'Ik vind jou lief papa' , 'Ja schat ik jou ook' 'Mag ik nou een snoepie?'

Groetjes en tot de volgende keer!

De Schippertjes