Relaxen in de Outback

Volgens de Lonely Planet is Esperance 'the place to be for sun, sea and sand'. Inderdaad, dit klopt allemaal. We zijn er 6 dagen geweest en we hebben heel veel zon, zee en zand gezien. Maar wat de Lonely Planet niet noemde was WIND! Vijf dagen lang heeft het overdag gestormd. Pas op de dag dat we vertrokken besloot de wind te gaan liggen. Esperance is duidelijk een mekka voor wind- en kitesurfers zoals we al snel zagen toen we een ritje langs de verschillende stranden maakten. Aangezien wij geen van beide zijn en de wind behoorlijk koud aanvoelde werd ons strandplezier beperkt. Na een uur gezandstraald te zijn hielden we het voor gezien.

Toch zijn we 6 dagen gebleven. Vijfhonderd kilometer rijden naar de verste uithoek in het zuiden alleen om daarna direct weer terug te rijden daar hadden we geen zin in. Bovendien hadden we ook wel zin in een 'vast' plekje na een paar weken rondtrekken. We dachten dit plekje gevonden te hebben in caravanpark 'Pink Lake' (vernoemd naar het roze meer dat al in jaren niet meer roze kleurt, maar dat terzijde). Laten we zeggen dat het geen gelukkige keuze was. Het trailer-trash gehalte was net iets te hoog op deze camping die vooral permanente bewoning kent. Na één nacht hielden we het voor gezien en zijn we naar een camping aan het strand verhuisd. Behalve dat de wind hier nog iets harder blies was dit een perfecte plek om even uit te rusten. Dichtbij het centrum en met een leuke speeltuin voor de kinderen.

Één van de hoogtepunten in het jaar in Esperance is de Esperance Cup. Australiërs zijn dol op paardenracen. In elke kroeg staan 10 televisies waarop de races te zien zijn, soms zelfs op het toilet. En je kunt op elke race wedden. Eigenlijk is het het wedden waar Australiërs gek op zijn en gebruiken ze de paarden als een excuus. Anyway, de Esperance Cup, zeg maar het Ascot van de Outback, viel toevallig samen met onze komst. Wij er naartoe. Je moest ook wel, want in de stad was alles dicht en alle 13000 inwoners hadden zich op de racetrack verzameld.

Op de baan aangekomen bleek Susan nogal under-dressed. Voor 'the races' moet je je namelijk als vrouw behoorlijk opdoffen. Mooi gala-jurkje aan, hoedje op het hoofd en flink in de mascara. Er waren zelfs heuze verkiezingen voor 'best-dressed woman'. Susan had gelukkig nog een jurkje en een paar mooie schoenen liggen en kon zich in de camper snel even omkleden. Rogier had het een stuk makkelijker aangezien de dress-code voor de mannen een spijkerbroek was.

Het evenement was erg leuk, de kinderen konden zich vermaken op het springkussen en Rogier had een paar keer een weddenschap afgesloten, helaas zonder succes. Een erg geslaagde dag, waarbij we een leuk inzicht kregen in het leven van de locals. Dit is voornamelijk veel bier drinken. Toen Rogier bij de bar een jus d'orange bestelde werd hij aangekeken of hij van een andere planeet kwam 'We don't serve THAT'. 'Ok, doe dan maar een biertje'.

De volgende dag zijn we naar het dichtsbijzijnde National Park geweest (toch al gauw een uurtje rijden). Cape Le Grand, voornamelijk bekend om, ja je raadt het al, de mooie stranden. Lucky Bay schijnt het witste strand ter wereld te hebben en staat bekend als één van de mooiste stranden van Australië. Of het kwam door het weer (het was bewolkt en we werden weggeblazen door de wind), het aangespoelde zeewier, of door de vele 4 Wheel Drives die op het strand reden, het kon ons niet echt bekoren. We waren het er over eens dat Little Beach bij Albany een stuk leuker was.

Na 6 dagen hebben we de lange rit terug naar Perth aanvaard. We hebben de korste route gekozen, niet langs de kust, maar door de outback ditmaal. Bas mag af en toe voorin zitten en zwaait dan naar de auto's die voorbij komen. Een Outback gewoonte die we al snel over hebben genomen. Vooral de grote roadtrains (vrachtauto's met 3 trailers) zijn zijn favoriet. Op de lange ritten hebben we geen radio, maar gelukkig zorgt Laura voor de nodige muzikale ondersteuning vanaf de achterbank.

Onderweg hebben we halverwege overnacht bij Wave Rock. Een rots in de vorm van een gigantische golf die op het punt staat om te 'breken'. Het was erg imposant en een leuke onderbreking van de lange tocht. Op de camping hadden ze een mooi terras met stoelen, zodat we voor het eerst in tijden even weer lekker konden zitten.

En nu staan we weer in Fremantle, waar we de reis ook zijn begonnen. Even bijkomen van de reis door de eindeloze graanvelden. We zijn het stadje nog even in geweest om over de markt te lopen en wat inkopen te doen voor de lange tocht die we nog voor de boeg hebben. Ook zijn we gisteren nog bij Alan en Irene geweest (de nicht van Susan). Het toeval wilde dat neef Sander en zijn vriendin Lynn ook net in Australië waren aangekomen, dus er was sprake van een kleine familie-reünie. We vonden het erg gezellig en Alan heeft er voor gezorgd dat we heerlijk van een Aussie-barbie (BBQ) konden genieten. Bij deze nogmaals bedankt voor de gastvrijheid en veel geluk met de gezinsuitbreiding die jullie te wachten staat.

Op de terugweg ondervonden we een akelig probleem met de auto. We konden alleen met parkeerlicht rijden, of met groot licht. We dachten dat de verlichting stuk was, maar kwamen er vandaag achter dat de hendel voor de verlichting naar voren was gedrukt. Één van de geneugten van het rijden met kinderen die af en toe achter het stuur kruipen. Zo hadden de donderstralen ook al een keer de klok een uur vooruit gedrukt, waardoor we dachten dat we bijna te laat op de camping kwamen. Op de campingklok zagen we echter tot onze verbazing dat het nog maar 5 uur was in plaats van 6 uur.

Morgen brengen we een bezoekje aan het zee-aquarium in Perth voordat we doorreizen naar het noorden, maar daarover later meer.

Met de allerbeste groeten voor iedereen,

De Schippertjes.