Het begin

Hier is zijn we dan. In Australië. Na een reis van exact 30 uur van deur tot deur werden we vrijdagnacht om 2 uur plaatselijke tijd afgezet in ons hotel in Perth. Bijna hadden we Australië niet bereikt. In Kuala Lumpur moesten we nog onze boarding passes voor het laatste gedeelte van de vlucht ophalen. Voor Rogier, Bas en Laura was dit geen probleem. Maar de boarding pass van Susan kon niet geprint worden omdat haar visum volgens het systeem niet correct was. We moesten maar even een rondje over het vliegveld lopen en na een half uur weer terugkomen adviseerde de dame van Malaysian Airways ons. Na een hele lange 30 minuten, waarbij Susan bijna de gebedsruimte voor een toilet had aangezien, kwamen we weer aan bij de balie en daar lag gelukkig de boarding pass al klaar.

Laura heeft het gepresteerd om tijdens het starten vanaf Schiphol in slaap te vallen en pas een uur voor de tussenstop weer wakker te worden. Dat Laura in staat is overal te slapen daar komen we straks nog even op terug. Bas heeft ook heerlijk geslapen en eigenlijk hadden we amper last van het tijdsverschil van 7 uur.

Vanaf ons hotel konden we met de gratis bus naar het centrum van Perth. Gratis! Niet te geloven. We zijn vrijdag nog even Perth in geweest. De rit van 5 minuten was ongeveer tegelijk met Laura's middagdutje. Ze viel dus in slaap en nadat Rogier haar een half uur door Perth heen had gesjouwd en de dame nog steeds geen aanstalten maakte om wakker te worden zijn we maar weer terug naar het hotel gegaan.

 Op zaterdag hebben we de camper opgehaald. Nou ja, camper? Je hebt er nog net geen vrachtwagenrijbewijs voor nodig. Wat een ongeloofelijk bakbeest. Schakelen is weer echt zwoegen en het is natuurlijk ook even wennen om aan de 'verkeerde' kant van de weg te rijden. Toen we even boodschappen moesten doen bleek parkeren ook nog een hele klus. Maximale doorrijhoogte 3 meter. Met veel geploeter en hulp van Susan kon Rogier de auto keren en konden we langs de meewarig hoofdschuddende file achter ons weer naar het terrein verlaten.

Onze eerste stop was Freemantle. De haven van Perth. We waren echter toch behoorlijk bekaf en zijn dan ook een paar dagen rustig op de camping gebleven om bij te komen en hebben dus werkelijk niets van het hele plaatstje gezien. We moesten ook even aan het temperatuurverschil wennen. Het is hier al snel 30 graden warmer dan in Nederland toen we vertrokken. Op de camping keken we onze ogen uit bij alle vogels die voorbij vlogen. Papagaaien en kakatoos in overvloed.

Op de camping kwamen we er achter dat de tafel en stoelen die we besteld hadden niet meegeleverd waren, dus we moesten even nieuwe kopen. In de doe-het-zelf zaak waar we dat deden verkochten ze ook tuinkabouters. En we hebben er 1 ge-adopteerd voor de duur van onze reis, zodat ie lekker wat van Australië kan zien. Bij de uitgang liet Laura hem al direct vallen zodat hij nu als eenarmige-gnoom door het leven gaat.

's Avonds dachten we even lekker te genieten van een heerlijke rosé die we in de supermarkt hadden gekocht. Lekker zoet...het is net ranja zeiden we nog tegen elkaar, tot we er na een half glas achter kwamen dat dat het inderdaad was. Er zat geen druppel alcohol in. Dat wordt hier immers in zogenaamde bottle-shops verkocht en niet in de supermarkt. En dan ook nog eens tegen bespottelijke prijzen (daar mogen heel wat gratis busritjes tegenover staan).

Na Freemantle zijn we een stukje het binnenland ingereden. Het zag er allemaal erg droog uit en het was hier nog warmer dan aan de kust. Via een waterval in Serpentine National Park, waar we onze eerste 'wilde' kangaroos hebben gezien, zijn we naar een dierentuintje in Pinjarra gereden waar de kinderen de beesten ook nog konden aaien. Van daaruit zijn we doorgereden naar Bunbury. Een kustplaatsje bekend van de dolfijnen die hier altijd in de baai zwemmen. Vanmorgen zijn we dan ook op een boottocht geweest om naar de vrolijke beesten te kijken. Het was een heel fijn uitstapje waarbij Laura, hoe verrassend, in slaap viel op de boot. Bij de uitgang kregen we direct advies van de vriendelijke dame van de receptie over een aantal dingen die we morgen nog kunnen doen. Onderweg hadden we ook al een paar tips van een wegwerker gekregen, terwijl we even moesten wachten. Australiers zijn een trots volk en willen graag de mooiste plekjes met de toeristen delen. Ook de gepensioneerde campinggasten zitten vol met verhalen over plekken waar je toch écht moet zijn geweest. Als we het zo beluisteren kan 3 maanden wel eens niet genoeg zijn.

Tot slot nog een paar opmerkingen van de kinderen over de reis:

- 'Is dit ook Australie?' (Bas bij elke plek waar we stoppen)

- 'Hee de sneeuw is gesmolten en de blaadjes zijn aan de bomen' (Bas in de taxi, vlak na aankomst)

- 'Wat zegt de piloot?' (Laura in elke winkel waar iets wordt omgeroepen)

- 'Ik kan ook engels. Naminaminaminou' (Bas)

- 'Byebye' (Laura)

Tot de volgende keer,

Susan, Rogier, Bas en Laura